ENSCHEDE, Jazzpodium de Tor, vrijdagavond. Concert door Leo Janssen Group. Bezetting: Leo Janssen (tenor- en sopraansax), Peter Tiehuis (gitaar), Stormvogel (piano, synthesizer), Frans van der Hoeven (elektrische contrabas), Arno van Nieuwenhuize (drums), Martin Gort (percussie). Programma: eigen werk
Waar waren alle jazzliefhebbers? Waren twee concerten zo kort na elkaar te veel van het goede? Speelde het weer parten? Wie er wél waren, konden genieten van rasmusici als gitarist Peter Tiehuis, alleen al de afgelopen tien jaren kind-aan-huis op dit podium: in 2022, 2020, 2019, 2x in 2017, 2015 en 2014. Ook de naamgever van dit sextet, Leo Janssen, zagen we al eerder op deze bühne: in 2018. Stormvogel manifesteerde zich -ook zonder voornaam- als veelzijdige toetsenist, al beschikt de man over nog veel meer talenten: hij is tevens actief als schrijver, beeldend kunstenaar, grafisch vormgever, festival- & concertorganisator, docent, redacteur, cultuurconsulent en kasteelgids. Het was al meer dan 10 jaren geleden, dat de man hier concerteerde: 1 februari 2013 en daarvóór op 20 februari 2009. De (vervangende) bassist Frans van der Hoeven was eveneens niet nieuw in de Tor: hij speelde hier tussen 1985 en 2022 maar liefst 22 maal, op deze avond dus voor de 23e keer! Ook Arno van Nieuwenhuize, een uiterst extraverte drummer was hier al eens, in 2014, maar Martin Gort, die de totaalklank verrijkte met zijn fantasierijke percussieklanken, maakte -volgens Jazzkroniek de Tor- op deze avond echt zijn debuut bij de Tor.
Het concert begon met een voorbeeld van een beloofde “sferische impro”: klanklagen, zonder al te veel herkenbare structuren, met als titel Song for Peter. Het nummer ging over in een fase met meer structuur en de eerste wonderschone solo’s van de saxofonist en de gitarist. Peter Tiehuis was niet zo gelukkig met de geluidsversterking. Hij hield zelfs een korte rondvraag onder het publiek, “of het niet te hard klonk”. Een lekker stevige beat kenmerkte Dopo la Pioggia, waarbij de combinatie van slagwerk en percussie opzwepend werkte.
Eerder dromerig van sfeer bleek Ways to find the truth, in een laidback-tempo. In One note meende ik een onregelmatige maatsoort te ontdekken, met een mooie inleiding op de vleugel. Het gedeelte voor de pauze werd afgesloten met SZ, in een pittig tempo, met alweer fraaie solo’s voor de toetsenist en de gitarist.
Na de pauze had Leo Janssen tijdelijk zijn tenorsax ingeruild voor de sopraansax in L’ombelico, een klankmatige verrassing. 27 Father and Son kende weer dromerige sferen als daarvoor, gevolgd door een salsa-achtige beat in Oriental scents. Het zestal bracht hier het samenspel tot een extatisch hoogtepunt. Afgesloten werd met Kings day (er viert vast wel ergens op de wereld een koning z’n verjaardag!) en de toegift Echoes of the heart.
Volgende keer moet er toch maar weer meer publiek komen, want dit repertoire was verre van dertien-in-een-dozijn…
Geschreven door: Koen Edeling
Foto's van: Koen Edeling en Jan Geelen
Gezien op: 24 november 2023
