ENSCHEDE, Jazzpodium de Tor, vrijdagavond. Concert door Önder. Bezetting: Jort Terwijn (contrabas/ guitara portuguesa), Federico Calcagno (basklarinet/ klarinet), Hristo Goleminov (basklarinet), Alessandro Mazzieri (basgitaar, synthesizer), Nick Thessalonikefs (drums). Programma: eigen composities

De kop had ook kunnen luiden: “How low can you go?”, immers: een combinatie van zoveel basinstrumenten is uniek voor dit Jazzpodium. Toch werd er in het discant-register geopend en wel met een guitara portuguesa, bespeeld door Jort Terwijn, de enige Nederlander uit dit internationale gezelschap, die dan ook in onze landstaal alle aankondigingen deed. Het zilverachtige geluid van deze Portugese achterneef van de luit, oud of gitaar, was aangenaam aan het oor, ook wanneer er geen Fado klinkt. Terwijn was nogal neerbuigend over zijn kennis en kunde van dit instrument, maar ik genoot ervan, zowel tijdens het openingsnummer Floods, naar klimaatverandering en met name overstromingen, en Porto, naar de Portugese stad. De overige titels logen er ook niet om: Ruck futte, vol symboliek naar de helaas niet zo innige band die demissionair premier Rutte heeft met cultuur en Skuli: een eerbetoon aan een IJslandse basgitarist.

Tot zover de beschrijving van de stukken. Hoe klonk het dan? Heerlijk was het samenspel van de twee basklarinetten: dubbel zo mooi als het anders al fraaie ebbenhouten geknor, dat maar zo zelden te genieten valt. Ook de contrabas, eveneens bespeeld door Jort Terwijn, droeg kwalitatief uitstekend bij aan het donkere gegrom. Dan een andere dubbelrol: Allesandro Mazzieri speelde niet alleen basgitaar, maar ook synthesizer. Met dat laatste instrument wist hij een dromerige, filmische sfeer op te roepen. Daarbij zocht hij de grenzen op, wat nog te tolereren is voor een menselijk brein. In Acrobatic ballet ging hij -wat mij betreft- net over die grens: minutenlang waren drums, basgitaar en contrabas aan het wedijveren, wie het hardst kon. Daaraan werden laten de basklarinetten nog toegevoegd en dat konden mijn trommelvliezen amper dulden, maar: over smaak valt te twisten.

Na de pauze klonk het repertoire heel wat melodischer, zoals het aangenaam klinkende Porto en het uiterst rustige Crypted, gecomponeerd door Alessandro Mazzieri. Zelfs de brushes toverde Nick Thessalonikefs ten tonele.

 Kwam de smeekbede om een toegift onverwacht voor de musici? Het stuk had immers nog geen titel en werd in allerijl Sketch gedoopt, in een pittig tempo en vol synthesizer-effecten. Voorwaar een concert voor de liefhebbers: rijk aan contrasten

Geschreven door: Koen Edeling
Foto's van: Koen Edeling en Jan Geelen
Gezien op: 8 december 2023