"Zonder Diet gaat het niet", luidde de slogan die een van de gastvrouwen van de Enschedese synagoge debiteerde, na afloop van het concert dat zondagmiddag in de feestzaal van dit gebedshuis had plaatsgevonden. De dirigente zelf, ook niet op haar mondje gevallen, beantwoordde deze oneliner heel snedig met: "...en zonder Frank geen klank!" Deze spontane uitingen waren kenmerkend voor een opgetogen dik uur muziek uit vele werelddelen. Weliswaar was de aanleiding van het thema minder opgetogen, hier werd toch voornamelijk de vrede en het samenzijn van culturen muzikaal belicht. Het multiculturele koor InterVocaal liet in sneltreinvaart muziek uit Europa, Zuid-Amerika, Afrika en Azië horen, om uiteindelijk weer thuis terecht te komen: Blij in Enschede ('verschillend gelukkig/ gelukkig verschillend'). Dit was een van de liederen die door het koor uit volle borst werd gezongen. Iets aarzelender ging het er aan toe in het Bulgaarse Son mi dojde, maar op dat soort momenten kon het koor terugvallen op de rotsvaste houding van een dirigente als Diet Gerritsen. Het doorgaans vocaal overtuigende optreden van dit koor werd regelmatig verlucht door gedichten, persoonlijke herinneringen aan oorlog en vrede en de nodige ingestudeerde pasjes, zoals het Indonesische Tari Piring. Bij menig lied kon het publiek niet stilzitten of scandeerde mee, maar de dirigente riep in het Senegalese Yasalame a dounia zelfs op tot community singing en daar werd met graagte antwoord aan gegeven. Voor instrumentale ondersteuning zorgden op bijzonder smaakvolle wijze gitariste Thea van der Meer, violiste Pieternel Pirenne en pianist en echtgenoot van de dirigente, Frank Deiman, die ook verantwoordelijk was voor enkele arrangementen en composities.
Het muzikale eersaluut aan de synagoge en haar gastvrije vrijwilligers klonk in El Haderech, met choreografie voor vijf personen en op deze melodie verliet het koor als in een reidans de zaal; de instrumentalisten speelden nog lange tijd door...

Gezien op: 26 april 2015
Geschreven door: Koen Edeling