ENSCHEDE, Jazzpodium de Tor. Concert door Elisabeth Waanders: zang, Nicklas John: piano, Caris Hermes: contrabas en Lukas Joachim, drums. Programma: standards en eigen composities

“Wie de jeugd heeft, heeft de toekomst”, luidt het aloude gezegde. Nou, vrijdagavond hád het Tor-publiek jeugdige musici, die een lange toekomst verdienen. Als jongste werd genoemd pianist Nicklas John (21), maar ook zangeres Elisabeth Waanders is in februari pas 26 geworden. Het jeugdig elan van het kwartet werd overduidelijk gepaard aan kennis en ervaring die deed vermoeden dat deze al van jeugd af aan was opgebouwd. Dit geldt zeker voor de zangeres, die niets voor niets door haar vader werd aangekondigd: Bennie Waanders. Deze Tor-vrijwilliger en saxofonist zette zijn dochter al op jonge leeftijd muziek van grootheden als Chet Baker voor en de vruchten van haar fascinatie waren vrijdagavond te plukken.

Lag Elisabeth al als jazzzangeres in de wieg? Nou, niet echt, want zij volgde eerst een opleiding hier te stede als klassiek pianiste. Bij gelegenheid wil ik haar ook wel eens piano horen spelen, maar aan de andere kant: goede pianisten zijn er al ruimschoots. Jazzzangeressen van dit kaliber en dan ook nog van Nederlandse bodem -hoewel zij in Essen woont en werkt- bepaald niet. Waanders etaleerde zich als een uiterst veelzijdig zangeres, met een puik gevoel voor timing, een groot bereik, glasheldere intonaties, gul met acrobatische scats en een feilloos gevoel om de juiste sfeer neer te zetten.

Niet ten onrechte roemde zij haar mede-muzikanten, want die begeleidden niet ‘slechts’, maar kleurden de avond tevens met briljante solo’s. Een subtielere drummer dan Lukas Joachim (“Wij zijn een koppel”, verried de zangeres bij de introductie van haar compositie Brokeass Lover) moet nog gevonden worden. Zelfs zijn enige solo in de toegift Oleo deed hij met brushes.

Een andere opvallende verschijning op het podium was bassiste Caris Hermes (27), want zoveel vrouwen bespelen dit instrument niet. Zij was er nota bene voor het eerst bij, maar paste in het kwartet als een gegoten maatpak.

De opbouw van het programma was goed gevonden: eerst standards als Along came Betty, You’d be so nice to come home to en When we were one en na de pauze -die elke muzikant altijd, maar meestal onterecht, vergezeld laat gaan van het bijvoeglijke naamwoord kort- volgden enkele eigen composities. Het zou “groovier” worden, maar arrangementen én composities waren onbetwist volbloed jazz.

Laat het de jazzminnaars gegeven zijn om nog veel van dit kwartet te gaan horen…

Gezien op: 22 maart 2019
Geschreven door: Koen Edeling