De naamgever van het fenomeen, Peter Westers, was er uitgerekend vrijdagavond niet, anders had hij het zeldzame verschijnsel met eigen ogen kunnen aanschouwen: schokkende kuiten, oftewel: de voorste rijen stoelen gingen aan de kant en er werd weer eens onvervalst gedanst in de Tor. De laatste keer was alweer ruim vier jaren geleden, bij CaboCubaJazz

Nota bene een invallende band was hiervoor verantwoordelijk, want Get The Funk 2 kon niet verschijnen, maar Jan Tekstra was er wél en had nog drie puike muzikanten meegenomen. Helemaal vlekkeloos begon de avond niet en dat viel de muzikanten niet te verwijten, nee: het podiumlicht was niet aan de praat te krijgen en nu was ook uitgerekend whizzkid Pim Kroeze er niet!
Ook met wat schaarser licht zat de stemming er spoedig in, niet in de laatste plaats aangevuurd door de droogkomische opmerkingen van Jan Tekstra, die met ongelooflijk veel vocale soul aftrapte met A song for you van Leon Russel (ook verantwoordelijk voor de toegift I love you more than you’ll ever know). Tekstra verontschuldigde zich voor zijn beperkte capaciteiten op gitaar, maar dat hinderde mij geenszins. Toegegeven: vocaal heeft hij veel meer te melden: de man zingt vanuit zijn tenen.
Helemaal los ging ook regelmatig Ruben Mulder, in mindere mate op zijn Nord, maar met name op de Hammond, die hij regelmatig bespeelde met zijn gehele arm. De andere twee bleken zeer verdienstelijke stuwende krachten: bassist Willo de Bildt en drummer Fokke de Jong.

Blues, ballads en steviger werk stonden op het programma en dat “ontaardde” na de pauze in een waarlijk dansfestijn, geïnitieerd door de jarige Esther Hageraats en gevolgd door menigeen: ik heb zelfs een paartje zien stijldansen en dát valt niet eens in Peters categorie “schokkende kuiten”: uniek!