ENSCHEDE, Jazzpodium de Tor "Down town", vrijdagavond. Concert door Henry Hey's Waterfront: Henry Hey (piano), Mark Haanstra (basgitaar) en Marc Schenk (drums). Programma: eigen composities en standards

Wat een ware uitspraak liet pianist en leider van het trio zich ontvallen, tegen het einde van het concert: Nothing replaces live music, oftewel: live muziek laat zich niet vervangen, live muziek is onvervangbaar. Je zou er bijna een tegeltje van kunnen maken. Recht boven zijn hoofd hing overigens de bekende banner, met een tekst van soortgelijke strekking: Jazzpodium de tor, Fridaynight Live Jazz. Net zo gewoon als ooit vrede in Europa leek, keken we week-in-week-uit naar deze tekst, misschien keken we er niet eens meer naar. Twee jaren lang werd ons echter deze vanzelfsprekendheid ontnomen en goed dat Hey ons nog even met de neus op de feiten drukte.

Op een solo- of duo-optreden na was de bezetting op deze avond minimaal te noemen: kwantitatief, maar zeker niet kwalitatief. Het voordeel van een trio is echter, dat je de aandacht slechts hoeft te verdelen over een drietal: je kunt je meer focussen op de solomomenten. Dat dit een boeiende luisterervaring opleverde, stond buiten kijf. Er werd een mooie mix van eigen werk en standards aangeboden aan een publiek, dat overigens best talrijker had mogen zijn. Zo klonk East of the sun , Corea’s Fingerprints en zelfs How deep is your love (gelukkig gepimpt door pittige ritmische accenten) naast Lost City (verlaten New York tijdens de pandemie) en Glenmore Story. Dit laatste stuk was van Henry Hey, maar ook bassist Mark Haanstra had een stuk meegenomen: Silhouette.
Over deze bassist gesproken: wat een uiterst boeiende soli liet deze man horen. Daarnaast excelleerde ook nog eens een begenadigd pianist als Henry Hey, maar deze beide heren mochten zich op hun beurt gelukkig prijzen met een coöperatieve drummer als Marc Schenk, de man die met brushes, mallets en sticks voor de juiste ritmische pulsen zorgde.

Het concert was kort maar krachtig: vijf stukken voor de pauze, vijf erna. Na een even bizarre als bitonale blues Cobalt was de koek op en waren de heren hun instrumentarium alweer aan het ontmantelen, eer om een toegift gebedeld kon worden

Geschreven door en foto van: Koen Edeling
Gezien op: 3 juni 2022