ENSCHEDE, Jazzpodium de Tor, vrijdagavond. Concert door Three Generations Trio (3GEN3): Jesse Schilderink (saxofoon), Wiro Mahieu (contrabas) en Pierre Courbois (slagwerk). Programma: voornamelijk eigen composities van Pierre Courbois
Op 6 maart 2022 is het precies twee jaren na het laatste concert dat op Jazzpodium de Tor aan de Walstraat werd gegeven: toen bigband DCCB met Peter Tiehuis.
Op deze avond speelde voor de zeven-en-twintigste (!) keer op de oude vertrouwde stek slagwerker Pierre Courbois, met zijn Three Generations Trio (3GEN3).
Bij het zien van de jeugdige uitstraling van Courbois schoot de gedachte door mij heen, dat als ik mijn leven nog eens over zou doen, ik slagwerker had willen worden. Deze man wordt in april 82, maar het kan nog bonter: vakbroeder John Engels wordt een maand later 87, Han Bennink wordt ook in april 80 en zelfs Erik Ineke begint die maand als 75-jarige (géén grap!).
Blijkbaar moeten de doorgewinterde jazzliefhebbers de weg naar de Walstraat nog vinden (ook ik was erin getrapt, door mij eerst te melden bij Mystiek Theater –had ik de onvolprezen nieuwsbrief maar moeten lezen!), want het was niet bepaald mudjevol. Ook zal het muzikale idioom niet voor alle oren zijn weggelegd, want er waren de nodige vroegtijdige verlaters, maar over smaken valt niet (of juist wel) te twisten. De kwaliteit van de musici stond echter als een rots in de branding en dan heb ik het niet alleen over de slagwerker, die ook nog eens hofleverancier was van de meeste uitgevoerde composities. Telkens weer verraste hij met de meest buitenissige klanken en ritmische invallen en ook leek hij er plezier aan te beleven in onregelmatige schema’s te denken (zoals de 13 matige blues One more).
Contrabassist Wiro Mahieu, één generatie jonger, had zich verschanst achter een plexiglas akoestisch scherm en legde met zijn intrigerende soli zelfs de meest notoire praters-bij-de-kachel (ja, ze waren er weer!) het zwijgen op.
De jongste generatie werd vertegenwoordigd door saxofonist Jesse Schilderink (*1995 en daarmee in jaren nog jonger dan het aantal keren dat Courbois op dit podium stond) en deze man straalde méér dan muzikale volwassenheid uit. Er was in dit repertoire weinig ruimte voor ballade-achtig spel, maar lekker wild en opgewonden “scheuren” was hem zeker toevertrouwd.
Zoals geschreven: de meeste stukken waren van de hand van de nestor, op uitzondering van een stuk van Jasper van ’t Hof, getiteld Opperdoes. Dat paste overigens prima in het rijtje stukken met geografische namen als Wuhan en La Bisbal en (voor de pauze) Inverness. Een mooie ode aan Sonny Rollins brachten de mannen met Aminota.
Het laatste stuk bracht ons naar een komend triest jubileum: volgend jaar zal het 70 jaren zijn na de watersnoodramp en hierop geïnspireerd klonk February 1953.
Volgende week wordt de concertserie weer voortgezet in het Mystiek theater, de week daarop kunnen de jazzminnaars weer naar de Walstraat… het kan verkeren!
Geschreven door en foto van: Koen Edeling
Gezien op: 4 maart 2022
