ENSCHEDE, Mystiek Theater, vrijdagavond. Jazzpodium Tor on Tour- concert door The Old School Band (Mark Stoop (drums) – Marnix Busstra (gitaar) – Berthil Busstra (toetsen)- Norbert Sollewijn Gelpke (basgitaar) en Karin Bloemen (zang). Programma: eigen composities en standards
Ruim vier maanden was er geen live jazzmuziek te horen geweest op Jazzpodium de Tor: 6 maart vond het laatste concert plaats. Hoog tijd om deze stilte te doorbreken, nota bene in een periode waar normaal gesproken vakantierust heerst. De vertrouwde ruimte aan de Walstraat voldoet helaas niet aan de RIVM- richtlijnen, vandaar dat uitgeweken werd naar Mystiek Theater, dat zélf al eerder uitweek voor de dreigende sloophamer. Het nieuwe onderkomen was zeer sfeervol te noemen en zowel publiek als uitvoerenden voelden zich merkbaar thuis.
Het concert, dat aanvankelijk gepland stond voor 1 mei, werd nu “dunnetjes” overgedaan: Karin Bloemen & The Old School Band. Te horen waren vier rasmuzikanten: de broers Marnix en Berthil Busstra op gitaar en toetsen, basgitarist Norbert Sollewijn Gelpke en drummer Mark Stoop. Als “special guest” had de gitarist zijn lieftallige eega meegenomen: niemand minder dan Karin Bloemen.
Na twee instrumentals van de band maakte “la” Bloemen haar entree en vanaf dit moment zagen we een andere zijde dan van dit theaterbeest bekend is. Nu eens trakteerde ze het aandachtige publiek op subtiele ballades, dan weer trok ze ouderwets van leer, met ondersteunende gebaren die niets aan het toeval overlieten. Haar toelichtingen waren niet gespeend van humor. Zo liet ze zich enige jaloezie op (het figuur van) Norah Jones ontvallen (“ik háát die vrouw!”) en “roemde” Diana Reeves met de kwalificatie “Ze deed ’t leuk, maar let eens op hoe ik dat doe”, ter introductie van Tale of 2 Angels. Zoals altijd had de zangeres zich fraai uitgedost en zagen we aan weerszijde van de pauze twee verschillende robes. De uitdrukking “zeg het met bloemen” werd nog eens onderstreept door de met tulpen versierde jurk die tijdens te tweede set te zien was.
De echte hoogtepunten (en verrassingen) waren ook voor dit gedeelte bewaard. Zo klonk er een funky versie van Love for sale, een Aretha Franklin-medley (met community singing-met-hand-voor-de-mond, Mack the knife met improvisaties op z’n Ella’s (maar nu in het Nederlands). Nooit geweten dat er zoveel rijmt op “mystiek”. De absolute verassing werd echter tot het laatst bewaard: voor de uitvoering van Hand in my pocket van Alanis Morissette toverde madame een mondharmonica tevoorschijn, waarop ze zich prima bleek te kunnen redden.
Samengevat: het wachten was lang geweest, maar het geduld werd ruimschoots beloond. Op naar het volgende concert, op 28 augustus (of misschien wel eerder, als we Willem Habers mogen geloven…)
Geschreven door en foto's van: Koen Edeling
Gezien op: 10 juli 2020
