ENSCHEDE, Jazzpodium de Tor, vrijdagavond. Concert door Dual City Concert Band (o.l.v. Bert Pfeiffer), m.m.v  Peter Tiehuis (gitaar). Programma: (be)werk(ingen) van o.a. Rob Pronk, Pat Metheny, Ellington, Horsting en Wessels

Het concert dat  Dual City Concert Band afgelopen vrijdag gaf, kende gelukkig weer de publieke belangstelling, die de band verdient. Daar zal de naam van de solist zeker een bijdrage aan geleverd hebben, want de beste gitarist van Twente en verre omstreken gaf acte de présence: Peter Tiehuis.
Voor hij de bühne betrad, viel er echter eerst te genieten van een compositie van Rob Pronk: Don’t you ever learn? Net als het na de pauze uitgevoerde Take Care vormde dit het visitekaartje voor het Tributeconcert dat te zijner ere op 24 april a.s. gegeven gaat worden. Komen, dus, aan het begin van dit lange weekend.

Vorige keer was Rob Sijben nog de solist in Duke Ellington's Sounds of Love van Charles Mingus, nu hoorden we –als altijd overtuigend- Gerlo Hesselink. Na het funky Woe’s all over me (“niet schrikken, ’t is niet dodelijk, ’t is gewoon muziek”, waarschuwde de dirigent nog), met een heerlijk chaotisch slot, maakte de gastsolist zijn entree. Hij had zijn eigen stuk, Mousoleum, meegenomen, naar eigen zeggen geïnspireerd op Een muis in een molen in mooi Amsterdam hier ten lande bekend geworden door Rudi Carell en de Damrakkertjes, maar dan moest je wel erg veel fantasie hebben…
Pas echt “los” ging Peter echter met Sixmas (naar Martijn van Itersons gezinsgrootte en naar de maatsoort zeskwarts) en vooral in Pat Metheny’s Are you going with me?
Tiehuis raakte bijkans niet uitgesproken over zijn Amerikaanse collega, die “voortdurend aanstaat” en jaarlijks een slordige 300 concerten geeft, cd’s opneemt en ook nog in jury’s zit. Een fascinerende compositie met een fabuleuze gitaarsolo.

Na de pauze ging de muzikale vreugde nog even verder, met een lekker uitgelaten, zo niet spetterende uitvoering van I'm satisfied  (ook al vorige maand te horen, toen gedirigeerd door de arrangeur, of andersom). Na het al eerder vermelde andere stuk van Pronk hoorden we nog een arrangement van Horsting, met de band op volle oorlogssterkte, waarna Peter weer zijn opwachting maakte, met het combostuk Brazilian Sugar, met een heftig swingende samba-feel. Hij was heerlijk aan het freaken, als hij zich los kon maken van zijn “pedalen”. Metheny stond andermaal in de schijnwerpers, met diens Always and forever, een ballade pur sang.
Jan Wessels (dirigent van het eerste uur) schreef ooit het arrangement van Caravan, waarmee de band het concert besloot. Nog eenmaal klonk een waanzinnig virtuoze solo van Peter Tiehuis.
Het echte slot moest echter nog komen. De die-hard fans weten het: Foot, en ook hiervan maakten band en solist een waarlijk feestje.

Geschreven door en foto van: Koen Edeling
Gezien op: 6 maart 2020