ENSCHEDE, Jazzpodium de Tor, vrijdagavond. Concert door Jorn Swart’s Malnoia. Bezetting: Jorn Swart: piano, Benjamin von Gutzeit: altviool, Lucas Pino: basklarinet.
Programma: eigen composities van een nog op te nemen album
Vrijdagavond was er op Jazzpodium alweer zo’n concert, dat prima in “overdwars-setting” had kunnen plaatsvinden. Het intieme karakter van een -nagenoeg akoestisch- trio leende zich er zich in elk geval uitstekend toe.
Zeker de vleugel en in mindere mate de basklarinet zijn regelmatige gasten op dit jazzpodium, maar een altviool mag een witte raaf genoemd worden. Toch mengden de timbres van de drie instrumenten uitstekend en al was menige compositie nauwkeurig aan het papier toevertrouwd, er was toch meer dan voldoende ruimte voor improvisatie, het kenmerk van jazz.
Eigenlijk zat het publiek, niet al te ruim in getal, te luisteren aan toekomstmuziek, die zich niet zomaar in een hokje laat vangen. De drie heren, die woonachtig zijn in New York, duiken namelijk komende maandag en dinsdag een hoofdstedelijke studio in, om hun volgende album op te nemen. Alleen Hindemith stond al op een album uit 2016, Malnoia, en de titel voor de nieuwe cd moet nog bedacht worden, zoals ook titels van menige compositie: Jorn Swart hield het voorzichtigheidshalve op “werktitels”.
Originaliteit valt de componist Swart zeker niet te ontzeggen en het aardige is, dat eigenlijk elk instrument tegelijkertijd een zelfde inbreng heeft. Je hoeft niet voortdurend te wachten op een solo van piano of altviool of basklarinet, nee: vaak soleren de drie instrumenten, heel polyfoon dus, tegelijkertijd. Toch blijft het klankbeeld opvallend transparant en dat is zeker een verdienste van de componist.
Trekjes van atonaliteit schuwt Swart ook zeker niet, getuige Prelude to singularity. Een eerbetoon aan Miles Davis klonk in de enige niet Swart- compositie van de avond: Blue in green. Het prachtige ebbenhouten geluid van de basklarinet blijft mij telkens boeien en het instrument was in goede handen van Lucas Pino.
Ook na de pauze was er genoeg te genieten, zoals Choro, boordevol aanstekelijk stuiterende Braziliaanse ritmes en Peter Canon, zo contrapuntisch, dat Bach er nog een puntje aan kon zuigen, hoewel Peter verwees naar Peter en de wolf van een andere componist: Sergej Prokofjev.
Het trio kon niet onder een toegift uit en dat werd opnieuw een stuk van het album uit 2016: The return of the snowbunnies (in slowmotion)
Gezien op: 15 maart 2019
Geschreven door: Koen Edeling
