ENSCHEDE, Jazzpodium de Tor, vrijdagavond. Concert door Duo Up Close: Ed Verhoeff (gitaar) en Paul Berner (contrabas)  & Dudok Quartet Amsterdam: Judith van Driel en Marleen Wester (viool), Marie-Louise de Jong (altviool) en David Faber (cello). Programma: (muziek van cd) Cloud Chamber

De schijnbaar retorische vraag “is dit nog wel jazz?” maakte allengs plaats voor de constatering: “als dit geen jazz is…!” Het gegeven was niet van enig risico ontbloot, want een klassiek strijkkwartet op de bühne van Jazzpodium de Tor neer te durven zetten, is op z’n zachtst gezegd gewaagd. Toch hadden helaas de (teveel) thuisblijvers het weer eens bij het verkeerde eind, want met een gitarist als Ed Verhoeff móet het wel een onvervalst jazzfeestje worden.

Het Dudok Quartet Amsterdam liet de instrumenten nog even onberoerd bij het openingsstuk, Norwegian wood  van  de ongekroonde keizers van de sixties: The Beatles. Het samenspel van gitarist Verhoeff en contrabassist Paul Berner was al smullen geblazen, maar het zou nog mooier worden. Van Verhoeffs hand was Children song, waarbij het strijkkwartet een prachtig muzikaal tapijtje legde, waarop gitarist en contrabassist zich comfortabel neer konden vlijen. Bladmuziek -op de lessenaars van de Dudok-leden- staat doorgaans haaks op jazz, maar bassist en gitarist improviseerden er lustig op los.
Een onvervalste jazzwaltz volgde, met Indian summer en daarna kwam een heuse klassieke componist aan bod: Claude Debussy. Van hem hoorden we een zeer fraaie bewerking van Claire de lune. Voor de pauze klonk nog The landlord, een bluesy compositie van Ed Verhoeff. Niet zelden nam Paul Berner de rol op zich om de melodielijn te vertolken.

Na de pauze was elke mogelijke twijfel weg, want met een deel uit het strijkkwartet OhEngelOh van oud-Tukker Max Knigge werd een regelrechte ode aan de jazz gebracht, met verve en heftig swingend uitgevoerd door het viertal strijkers. Daarna was het duo, zonder strijkers te horen en met z’n zessen werd er weer gemusiceerd in een compositie van Verhoeff: When days do dodadee (met dank aan diens dochter die als baby niet wilde slapen). Paul Berner trok zich even terug in de uitvoering van The night & the daydreamer, maar ook tijdens de toegift: Wind mee.

Op deze avond werd het overduidelijke bewijs geleverd hoe snaarinstrumenten prachtig kunnen mengen en dat de grenzen tussen klassiek en jazz niet scherp hoeven te zijn, mits daarvoor de passende composities worden aangeleverd: en die wáren er, volop!

Gezien op: 22 februari 2019
Geschreven door: Koen Edeling