Ook op deze vrijdagvond was er sprake van een programmawijziging, hetgeen moeilijk te vermijden valt, indien het programmaboekje al enige maanden daarvoor samengesteld wordt. Wat overeind bleef, was de persoon van Philipp Rüttgers (pianist en componist), hij had echter een andere bezetting meegebracht. Zijn composities waren doordacht, maar niet academisch. Er zat een achterliggende, vaak maatschappij betrokken gedachte achter en voor wie daar meer informatie over wil hebben, werd er regelmatig fijntjes verwezen naar het booklet in de cd’s, die in ruime getale aanwezig waren: ‘enig’ commercieel gevoel valt Rüttgers niet te ontzeggen.

De bezetting leek op een small-bigband, want hout- en koperblazers waren aanwezig en een complete ritmesectie: als het ware een bigband, uitgekleed tot op het bot. Dat leidde tot prachtige klanksamensmeltingen tussen trombone en sax, al dan niet aangevuld door het ebbenhouten geknor van de basklarinet, voortreffelijk bespeeld door Nils van Haften. De blazers soleerden er lustig op los, het zou pas tot na de pauze duren eer Philipp Rüttgers zich zef aan een solo waagde, dat was bij Rage. Direct daarop sloot drummer Felix Schlarmann aan in Changing landscapes in een solo, die door de bandleider als “onverwacht” werd omschreven. In Echoes nam Rüttgers zelfs even de rol van dirigent op zich en hanteerde de -overigens  voortreffelijke- contrabassist Tobias Nijboer de strijkstok. Verder was er puik solo- en ensemblespel van de enige vrouw in het gezelschap, Allison Philips, trombonist Kobi Arditi en saxofonist Miguel Boelens.
Ballades als Echoes wisselden af met uptempo-stukken als Adroit. Een toegift zat er ook nog in: Soul dance, met een jachtig thema: prima geschikt om mee huiswaarts te keren.